Drugi

Leeds, Elland Road, 15.05.2019 r.

 Leeds było uroczym miastem położonym w północnej Anglii. Było ważnym centrum rozrywkowym, naukowym oraz kulturalnym. Posiadało w sobie specyficzną aurę, zabytkowy ratusz, sklepy z epoki wiktoriańskiej, muzea, teatry, kościoły, które przyciągały turystów jak magnes. Jego ważną częścią był stadion drużyny Leeds United, Elland Road, jeden z największych w całej Wielkiej Brytanii. To właśnie tutaj znajdowałam w tej chwili, w tym momencie. Podekscytowana, z rozwianymi włosami i zarumienionymi z emocji policzkami. Byłam w tym miejscu, ponieważ on również tutaj był. Oddalony ode mnie zaledwie o parę centymetrów. Był niedaleko rozgrzewając się na murawie przed jednym, jak i nie najważniejszym meczem w sezonie. Derby County walczyło dziś o finał, który miał dać im przepustkę do gry w przyszłym sezonie w najwyższej klasie rozgrywkowej. W Premier League. Ściskałam mocno kciuki za całą drużynę, wierzyłam w nich całym sercem i czułam, że porażka poniesiona z Leeds na Pride Park Stadium zaledwie kilka dni temu dała im motywującego kopa. Byłam z nimi związana od pół roku, stałam się częścią drużyny, byłam na każdym domowym meczu, wspierałam, krzyczałam, dopingowałam ich z całych sił.

 Urodziłam się w Londynie, piłka nożna była obecna w moim życiu od małego. To wszystko za sprawą taty, zagorzałego kibica Chelsea. Zabierał mnie na Stamford Bridge, odkąd skończyłam trzy latka, bym mogła poczuć tę szczególną atmosferę, bym ją pochłonęła, by stała się częścią mojej duszy. Osiągnął sukces, bowiem szybko złapałam bakcyla. Mason… Mason był wychowankiem akademii, był zdolny, szybki i silny. Był moim słońcem na niebie, był promykiem, który ogrzewał moje ciało, był tajemnicą, o której wiedziało jedynie moje artystyczne serce. Bywałam na meczach akademii, jednak nigdy mnie nie dostrzegł. Gdy wyjechał do Holandii, by jeden sezon spędzić w Eredivisie Vitesse pękłam na pół. Nie mogłam jechać za nim, by śledzić rozwój jego kariery, bo zajęta byłam swoją. Przeklinałam wtedy obrazy spoczywające na sztalugach, w przypływie złości połamałam pędzle i potłukłam pojemniki z farbą. Kiedy wrócił z Holandii, aby reprezentować barwy Derby, oszalałam ze szczęścia. Dokończyłam swoje sprawy, swoją upartością doprowadziłam rodziców do szału, ale pół roku temu, gdy sezon był w pełni, przybyłam tutaj, aby być z nim, przy nim. By go widzieć, by móc spoglądać na jego radość oraz uśmiech, przez który miękły mi kolana. Wiedziałam, że jestem jedynie fanką, która oszalała na jego punkcie, wiedziałam, że ma u swojego boku dziewczynę, którą obdarzył uczuciem, ale dla mnie liczył się tylko on. On i rozpoczynający się właśnie mecz. Nie potrafiłam utrzymać nerwów na wodzy, cała się trzęsłam i wzrokiem obejmowałam tylko jedną sylwetkę. Zawodnicy dawali z siebie wszystko, chcieli wygrać, by uszczęśliwić swoich fanów. Ja byłam uszczęśliwiona, kiedy Mason zaraz po gwizdku rozpoczynającym drugą połowę strzelił bramkę. Krzyczałam na całe gardło zagrzewając innych do dopingu. Mecz zakończył się zwycięstwem Derby, które awansowało do finału. Stadion, a raczej jego część wypełniona sympatykami The Rams zawrzał od gorącej atmosfery. A ja umarłam, kiedy pchnięta niewidzialną nadzieją podeszłam do niego na trzęsących się nogach i poprosiłam o wspólne zdjęcie. Jego błyszczące oczy i szeroki uśmiech. Jego bliskość, roziskrzenie. Jego spojrzenie przenikające mnie całą. Byłam skończona. Po całości.

Londyn, 08.08.2019 r.

– Haley, pospiesz się! – zniecierpliwiony głos brata dotarł do moich uszu, kiedy kończyłam malować rzęsy. – Haley, jesteś gotowa?!

– Jeszcze nie! – odkrzyknęłam przeglądając się w lustrze umocowanym przy toaletce. – Daj mi pięć minut!

– Mówiłaś to samo pół godziny temu!

Zaklęłam i w duchu przyznałam mu rację. Max przebierał nogami, chciał już wyjść z domu, aby dotrzeć na pierwszy trening akademii. Stęsknił się za kolegami, co w pełni rozumiałam, jednak jeśli istniał choć cień szansy, że gdzieś tam będzie kręcił się Mason, musiałam zrobić się na bóstwo!

– Haley, jeśli się nie wyrobisz, to ja zawiozę Maxa! – zaoferował się tata.

– NIE!!! – wydarłam się i w ekspresowym tempie wstałam z wygodnego, obitego beżem krzesła. Po drodze zaplątałam się w znajdujące się na podłodze ciuchy. Zmełłam w ustach przekleństwo i jak szalona pognałam schodami w dół.

– Nareszcie! – Max obdarzył mnie wściekłym spojrzeniem. Wytknęłam mu język i poprawiłam włosy. – Przestań się stroić! Przecież tylko mnie odwozisz!

– O nie, mój drogi – zaprotestowałam szybko. – Zostaję na treningu, czy ci się to podoba, czy nie – Zakomunikowałam chwytając w dłoń kluczyki do samochodu. Moje białe cacko, Chevrolet Malibu prażył się w sierpniowym słońcu. – Wsiadaj – Nakazałam otwierając drzwi. Rzuciłam jego sportową torbę na tylne siedzenie.

– Chyba sobie ze mnie żartujesz – brat pokręcił głową, zapewne nad moją głupotą. – Mam osiem lat! Osiem! – Przeliterował i dla powagi sytuacji pokazał mi tę cyfrę na palcach. – Nie wsiądę do fotelika!

– Ale…! Nie dyskutuj ze mną!

– Jeśli natychmiast nie pozbędziesz się tego czegoś to jadę z tatą! – powiedział bez ogródek. Wiedziałam, że mówi poważnie. Po upływie kilku minut w końcu skapitulowałam.

– Mogę chociaż sama zapiąć ci pasy? – spytałam wsiadając do środka. Włączyłam klimatyzację i poprawiłam lusterko.

– Haley, nie jestem dzieckiem! Nie było cię w domu przez pół roku, a zachowujesz się gorzej od mamy!

– Nie przesadzaj – sarknęłam i ruszyłam z podjazdu z piskiem opon. Trudno było mi opanować ekscytację i trzęsące się dłonie. Zachowywałam się jak wariatka, miałam tego świadomość. Przez całą drogę słuchałam wesołej paplaniny Maxa, który przestał się na mnie boczyć. Nie chciałam niepotrzebnie go denerwować, bo w każdej chwili mógł poskarżyć się rodzicom. Dalsza trasa upłynęła nam na śpiewaniu piosenek aktualnie lecących z radia. Ulice Londynu były zatłoczone, co specjalnie mnie nie dziwiło. Odwykłam jednak od korków i bębniłam w kierownicę, jakby mogło to w czymś pomóc.

– Jesteśmy! – krzyknął Max, czym doprowadził mnie do mini zawału. Posłałam mu karcące spojrzenie. Zaparkowałam oddychając ciężko. Co się ze mną działo, do cholery? Wyszłam z samochodu z szybko bijącym sercem. Brat pobiegł przywitać się z kolegami, a ja prychnęłam pod nosem sięgając po jego torbę. Ruszyłam za nim podziwiając imponujący ośrodek szkoleniowy, który znałam tak dobrze, jak własną kieszeń. Posyłałam rodzicom dzieciaków szerokie uśmiechy i kręciłam głową w każdą stronę. W pewnej chwili zamarłam z szeroko otwartymi oczami. – Haley! Daj mi moją torbę! Haley!!!

– C-co? – ocknęłam się z transu ściągając okulary przeciwsłoneczne. – Max, dlaczego mi nie powiedziałeś, że niektórzy zawodnicy pierwszej drużyny będą z wami trenować? – Pisnęłam z całej siły ściskając jego ramię.

– Bo sam dowiedziałem się przed chwilą! – odparł podekscytowany. Zmierzwiłam mu włosy, na co lekko się skrzywił. Przewróciłam oczami obserwując, jak biegnie do szatni, aby przebrać się w treningowy strój. Sama z nogami jak z ołowiu powlekłam się na wolne miejsce i powachlowałam się dłonią. On tutaj był! Kopał piłkę z kilkoma innymi zawodnikami, głośno się śmiał i… Podwijał koszulkę, by zetrzeć pot z twarzy. Moje tętno momentalnie przyspieszyło. Sięgnęłam po schowaną w torebce butelkę wody i opróżniłam połowę jednym łykiem. Nie mogłam uwierzyć we własne szczęście! W myślach przeprosiłam brata, ale przez cały trening byłam wpatrzona tylko w jedną osobę. Podziwiałam pracę jego nóg, jego płynność i szeroki uśmiech, który zdawał się nigdy nie znikać. Nieświadomie przygryzłam dolną wargę wyobrażając sobie, że pozbywa się swojej koszulki. Mentalnie walnęłam się po głowie. Zachowywałam się jak kretynka. Zdawałam sobie z tego sprawę. – Haley! Masz może wodę?

– Max! Nie strasz mnie!

– Pytałem, czy masz wodę! Co się z tobą dzieje?

– Nic – powiedziałam podając mu butelkę. Zastanawiałam się, czy powinnam coś zrobić. Podejść, przywitać się, ładnie się uśmiechnąć? Powiedzieć mu, że jest najdoskonalszym stworzeniem stąpającym po ziemi? Nie, to nie wchodziło w grę. Moje rozważania zostały przerwane, gdy trening dobiegł końca. Poderwałam się z zajmowanego przez siebie miejsca ruszając na obchód. Krążyłam bez celu czekając na brata, jednocześnie wypatrując znajomej sylwetki na horyzoncie. Na próżno. Mason już się nie pojawił. Jęknęłam głucho żałując, że nie wykorzystałam szansy od losu.

– Haley, już jestem – Max pojawił się przy mnie poprawiając zsuwającą się z ramienia torbę. Kiwnęłam głową kątem oka rejestrując zawieszoną na przeszklonych drzwiach karteczkę. Pracownik kuchni potrzebny od zaraz. Przyklasnęłam zadowolona. Już wiedziałam, dokąd udam się jutro z samego rana. Miałam jasny cel. I za wszelką cenę zamierzałam go zrealizować.

***

Witam!

Mecze potrzebne od zaraz! To już 68 dni 😢

Pozdrawiam ;*